Kediler çok güzel. Dünyanın onlar için ne ifade ettiğini bilmiyorum ama onların dünyası çok güzel. Her şey istedikleri gibi. Beni en çok etkileyen yanları da biricik olduklarını bilmeleri. Eşi benzeri yokmuş gibi havalı, kendinden emin, istemezse yüzünü göremediğiniz, isterse zorla sevgi alan kendini sevilmeye layık bulan bir canlı ve bunu o kadar doğal yapıyorlar ki izleyip duruyorum.
Pablo 🐱 Kendisi dokunabildiğim, kucağıma alabildiğim tek kedi ödülünün sahibi bir süredir. Çok minikken korka korka da olsa ona alışmaya çalıştım. Bunu yapacağımı hiç düşünmesem de sakin olduğu ve yerinden kıpırdamak için on beş dakika harcadığı için bir kaç denemeden sonra başarılı oldum. Sanki uzun zamandır aradığım bir şeyi, bir hissi bulmuş gibi hissettim. Bu aralar büyüdüğü için daha seri hareket ediyor. Biraz tedirgin etse de çekingen bakışmalarımız çok hoş; Ben üzerime zıplar diye korkuyorum o da bakışımda bir sinsilik arıyor. Belki de onu sıka sıka sevenler gibi ilgi bekliyor benden. Bilemiyorum. Biraz öyle biraz böyle bir şekilde anlaşıyoruz. Ona yaklaşmak için ne kadar uğraştığımı, zaman harcadığımı anlatsam umrunda olur mu bilmem ama o bana bir şeyler anlatsa ben dinlerdim.
Bir yanıt yazın