Her sene küçük bir muhasebeye tutuşuyor insan. Neler oldu neler. Koştum, durdum, konuştum, sustum. “İyi halt ettin”dedim sonra durup “aferin be neler başardın” dedim. Kaç yaşına gelirsek gelelim büyümek zor. En büyük yanılgımın ustalaşmaya çalışmak olduğunu fark ediyorum, yolun neresindeyim diye düşünürken aslında hep yol aldığımı, çırak kalmanın rahatını anlıyorum. Bir yere ulaşmayacaksın; “her durakta bir şiir okuyup yola devam edeceksin” Çünkü duraklar beklemek için degil şiir okumak içindir”. Büyümek deyince aklıma hep bu şiir gelir arada açıp okurum. Yazarını hatırlamıyorum, not ederken yazmamışım.
USTALIK ŞİİRİ
Önüme baktım kelebek gördüm
Artık ustalaştım dedim
Önüme bakıp kelebek görmekte
Sıkıntıdan baktım önüme
Hüzünlüydüm ama içime değil önüme baktım
Artık ustalaştım dedim
Bazı hüzünlerde
(Bazıları ile hâlâ baş edemiyorum)
Önüme baktım kelebek göremedim;
Kendi pis çamaşırlarımı, masanın dağınıklığını, hastalıklarımı, sevdiğim kadını, yokluğunu, güçsüzlüğümü…
Yazmayayım dedim.
Artık ustalaştım dedim
Lafı kıvırmakta.
Üzüntümün sebeplerini unuttum… geçtiler… Üzüntüm… işte sebepsiz durunca…
Önüme baktım kelebek gördüm
Biraz spor yapmalıyım çok basit
Doktora gitmeliyim çok basit
Alışveriş yapmalıyım çok basit
Artık ustalaştım dedim
(Bahaneye gerek yoktu)
Kelebeği attım şiirden
Bir yanıt yazın